Column: Met een lach en een traan

maandag, 21 okt 2024

Een jaar geleden overleed mijn vader. Zo’n jaar vliegt voorbij. Met allerlei eerste keren van dingen die hij niet meer meemaakt en wij wel. Een trouwdag, verjaardagen, Kerst, (klein)kinderen die een mijlpaal bereiken, noem het maar op. Het is toch allemaal anders. Maar diep in de rouw zijn we ook weer niet. Bij ons thuis zijn we wat meer van het nuchtere ‘met een lach en een traan’.

Het was niet bepaald een leuke tijd, het half jaar voor zijn dood. Vanaf het moment dat de dokter vertelde hem niet meer beter te kunnen maken, had hij het bijltje er eigenlijk al bij neergegooid. Eerst leek het alsof het allemaal niet waar was, want je merkte nog niks. Maar op den duur ging het iedere week een beetje slechter. En over de dingen praten, dat was niks voor hem. Dit was het dan en niemand die daar nog wat aan ging doen. In de laatste weken was hij volgens mij al niet meer echt bij ons. Hij verbleef ergens tussen dit leven en wat er al dan niet hierna komt.

Toen hij er echt niet meer was, was dat verdrietig. Maar de opluchting overheerste. Nu was er geen lijden meer. Al hadden we hem liever nog twintig jaar bij ons gehouden, dat mag duidelijk zijn. De uitvaart was mooi en ome Henk vertelde een paar hilarische anekdotes. Lekker om even te kunnen lachen. Na de begrafenis waren er bier en bitterballen. We concludeerden dat hij een mooie plek had gekregen. Met zijn hoofd niet de zon, want daar hield hij niet van.

Het duurde misschien wel negen of tien maanden voor ik weer bij het graf kwam. Ik had geen idee wat ik er moest vinden. Liever maak ik grapjes over het feit dat hij de garage nog wel eens even had kunnen opruimen. Dan hoef ik niet telkens mijn eigen kluskoffer mee te nemen om iets voor mijn moeder te fiksen. Op zijn sterfdag legden we een bloemstuk op het graf. Mijn moeder plukte een beetje aan de bolchrysant en begon: “Als die nou straks echt dood is..” waarop we in lachen uitbarstten, want mijn vader lag hier toch al een jaar in zijn kist. Maar ze had het natuurlijk over de bolchrysant.

Een week later brachten we een bezoekje aan het tuincentrum, want er moesten nog wat plantjes bij het graf geplant worden. Mijn moeder kon niet goed kiezen. Ze ging voor heide. Aan een medewerkster legde ze uit waar het voor was en vroeg of zij soms wist of dit wel lang genoeg zou blijven staan. Ik floepte eruit: ,,Hij ligt er nog wel even hoor, dus als het niks wordt probeer je volgend jaar wat anders.” De medewerkster keek mijn moeder aan met een blik van ‘zei ze dat nou echt?’ Maar toen mijn moeder begon te lachen, proestte ook zij het uit. “Dat is Rotterdams zeker?”. Ja, laten we het daar maar op houden. Wij rouwen met een Rotterdamse lach en een traan.  

Categorieën

De blogs van de Rappe Redacteur bevatten affiliate links. Als je op deze links klikt en iets koopt, dan krijgt de Rappe Redacteur daar een commissie over. Het kost jou niks, maar het zorgt dat je alle content hier gratis kunt lezen. En soms kun jij ook een leuke korting krijgen op je aankoop. Dus, iedereen blij 😉