Vorig jaar begon ik zonder doelen. Goede voornemens had ik niet. Ik ging wel aan de slag om wat kilootjes kwijt te raken. Verder bleek ik ook nog wat tijd nodig te hebben om te herstellen van een overbelast zenuwstelsel. Nuttige dingen om mee bezig te zijn. Maar het nuttigste komt dit jaar. Mijn zelfvertrouwen een beetje opkrikken. Ik besloot een sessie te boeken bij de relatietherapeut.
Ja, je leest het goed. Bij de relatietherapeut. Alleen. Klinkt onlogisch, maar dat kan gewoon. Liever had ik er natuurlijk met zijn twee gezeten. (Al was het alleen al omdat het me dan maar een halve rib uit mijn lijf had gekost.) Maar helaas, ik ben even niet met zijn twee, dus dat was geen optie. En eerlijk gezegd was dat ook wel de aanleiding dat ik deze afspraak maakte. Want hoe kon het nou dat ik het jaar weer alleen had afgesloten? Wat ging er fout? Wat had er anders gemoeten? En waarom voelde ik me zo onzeker over alles?
Control freak als ik ben, stuurde ik de therapeute van tevoren een tijdlijn van mijn leven. Dan had ze die alvast maar. Scheelde weer een kwartier (lees 25 euro). En dan kon ik in het gesprek niets belangrijks vergeten te vertellen. Twee dagen van tevoren kreeg ik koudwatervrees en overwoog de afspraak af te zeggen. Maar ik had ook niks te verliezen, dus ik ging toch. Voordat ik naar binnen ging, kreeg ik even een flashback van toen ik ging scheiden. Dat je samen bij de mediator binnen stapt en denkt dat iedereen dat ziet. ‘Oh kijk, die gaan scheiden.’ En dus in dit geval: ‘Oh kijk, ze gaat naar relatietherapie. In haar eentje. Nou ja.’
Het gebouw en de spreekkamer zagen er gloednieuw uit. Een beetje te strak naar mijn zin, maar wel met drie zacht roze stoelen (niet ieder stel hier wil natuurlijk samen op een bank zitten) een grote plant en een tafeltje voor thee en koffie. En een doos tissues op de kast. De therapeute was een erg aardige vrouw met een rustige uitstraling. Geen zweverig type, maar een soort tante Tineke die overal wel raad op weet. Haar taak was natuurlijk vooral vragen aan mij te stellen. Maar voor ik de eerste goed en wel kon beantwoorden, moest die doos tissues er al aan te pas komen.
We spraken vijf kwartier met elkaar. Ze stelde me op het eerste gezicht moeilijke vragen, maar soms bleken die een makkelijker antwoord te hebben dan ik dacht. Na het gesprek voelde ik me lichter en rustiger. Ze verzekerde me dat ik een stabiele volwassen vrouw ben die echt wel weet wat ze wil en waard is. Dat was misschien nog wel het belangrijkste dat ik mee naar huis nam. It takes two to therapy? Zeker geen must. Maar ik weet wel dat ik samen toch net iets leuker vind dan alleen. Dus als ik kan kiezen, dan ga ik een volgende keer misschien toch liever samen naar de relatietherapeut.