Het is bijna vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst een baan in loondienst had en dus ook dat ik collega’s had. Toen ik eenmaal voor mezelf begonnen was en gewend aan de vrijheid, zwoer ik dat ik nooit meer voor een baas ging werken. Nooit meer zou ik solliciteren. Nu ben ik daar toch een beetje op terug gekomen. Ik heb een soort van baan aangenomen. Met collega’s erbij.
Het freelance leven wordt best vaak geromantiseerd. Je eigen tijd indelen, alleen maar werk doen dat je leuk vindt en iedere dag je laptopje openklappen in een hip koffietentje. Geen werkgever die in je nek hijgt met targets. Je eigen tarieven bepalen waar je bergen met geld mee binnen harkt. Daar zit ergens een kern van waarheid in. Ik doe zo veel mogelijk opdrachten die ik leuk vind en als ik op vrijdagochtend besluit om in mijn eentje naar de film te gaan, dan kan dat.
Verder is de praktijk iets minder rooskleurig. Er zijn nu eenmaal deadlines en die moeten gewoon gehaald worden. Anders kun je fluiten naar meer klussen van een opdrachtgever. De tarieven in de journalistiek staan behoorlijk onder druk, dus soms is het hard werken om iets goed uit te onderhandelen én jezelf ondertussen niet uit de markt te prijzen. Daarnaast werk ik doorgaans vanuit huis, aan mijn eigen eenvoudige eettafel met bruine boterhammetjes als lunch en de katten als enig gezelschap. Ondanks dat ben ik een blije freelancer hoor.
Maar eerlijk is eerlijk, soms denk ik er heus wel eens aan dat een vaste baan ook veel voordelen met zich meebrengt. Met name de zekerheid van een vast inkomen kan heel aantrekkelijk zijn als je even een mindere maand hebt. Dus toen een opdrachtgever een tijdje geleden vroeg of ik op regelmatige basis bureaudiensten wilde draaien, besloot ik daar op in te gaan. Wel verzekerd van een aantal uren, maar voor een freelance tarief. Prima, want ik wil wel zo zelfstandig mogelijk blijven.
Een bijzondere bijkomstigheid is dan wel dat je er dan ook opeens een berg collega’s bij krijgt. Dat was ik al een tijdje niet gewend. Een redactie waar allemaal mensen aan het typen zijn, die bellen en met elkaar overleggen. Die iedere ochtend een beraad hebben om te bespreken welke verhalen ze gaan maken. Die op vrijdag samen broodjes bestellen voor de lunch. En die taken verdelen voor het Sinterklaasfeest in december. Stond ik voor het eerst in heel lange tijd weer met mijn beker bij de koffieautomaat. Ik werd wegwijs gemaakt en voorgesteld aan mensen die ik nog niet kende. Overigens waren dat er niet veel, want met de meesten belde of mailde ik al regelmatig.
Het zette me wel aan het denken. Die eerste inwerkdagen waren hartstikke leuk. Zou ik dan toch nog eens kunnen kiezen voor een baan in loondienst? Tijdens een avondje uit met vriendinnen kwam het ter sprake. Ik heb namelijk de neiging dat te zien als falen. Alsof ik niet in staat ben een succes van mijn bedrijf te maken. Maar een van hen vond gewoon dat je het moet zien als een kans. Komt er iets nieuws op je pad dat je leuk lijkt en waar je weer iets van kunt leren, dan gewoon pakken. Of dat nu voor jezelf is of in een baan. Vooralsnog houd ik het maar even bij dit net-alsof-dienstverband. Dan kan ik op het gemak eens aankijken of ik het aandurf om vaker met deze collega’s een broodje te eten of bij de koffieautomaat te staan. Kom ik voorlopig nog even onder dat Sinterklaasfeest uit.