Nog even en 2024 zit erop. Ondanks dat het wat anders eindigde dan ik had verwacht, was het een goed jaar. Er waren veel fijne momenten en mijn gezondheid was alweer beter dan het jaar ervoor. Ook op het werkvlak was het positief. Ik maakte veel mooie verhalen, deed goede nieuwe contacten op en begon weer met columns schrijven. Toch is dit al weer de laatste van 2024.
Want ik ben eigenlijk ook gewoon een beetje moe. Dat zal ik eerlijk bekennen. Wat moeders altijd tegen elkaar zeggen voor de kerstvakantie (‘Ja…ze zijn helemaal op, tijd dat we twee weken vrij zijn’) geldt nu des te meer voor mezelf. Het is een hele kluif om zo’n jaar lang al die ballen hoog te houden. Zorgen voor kinderen, voor familie, werk, werken aan jezelf, werken aan je relatie, ik vind het geen kattenpis.
Laatst had ik een vriendin aan de telefoon en we vroegen we ons hardop af wanneer het leven in godsnaam zo ingewikkeld was geworden. Toen we vijftien waren konden we niet wachten op dat geweldige moment van volwassenheid. Op jezelf wonen, een interessante baan vinden en een geliefde, kinderen krijgen en de wereld veroveren en zo. We hadden even niet in de gaten dat daar ook allerlei andere dingen bij komen kijken. Economische crises, relatie crises, financiële problemen (oh nee, uitdagingen) scheidingen, zieke kinderen en andere geliefden, ouders die dood gaan. Volwassenheid is soms doffe ellende, als je het zo bekijkt.
Als een echte boogschutter wil ik toch graag positief in het leven staan en optimisme in het rond strooien. Maar aangezien mijn boog niet altijd gespannen kan staan, mieter ik die de komende weken even in een hoek. Om iets leuks te doen met de kinderen en een beetje lief te zijn voor mezelf. En om te veel chocolade te eten en een gat in de dag te slapen. Om boeken te lezen en films te kijken. En om na te denken over wat ik volgend jaar kan doen om het allemaal wat minder ingewikkeld te maken. Zie ik je in 2025? Tot dan!