Iedereen is wel eens onzeker. Al zijn er ook wel mensen die ik ervan verdenk dat ze dat gevoel niet kennen. Maar dat is natuurlijk de pest met onzekerheid, je kunt dat prima verbloemen. Ik ook. In werkelijkheid heb ik er meer last van dan me lief is. En deze week ontdekte ik: onzekerheid is een dure grap.
Ik zeg wel grap, dat is het natuurlijk niet. Onzeker zijn is stom. Het is niet dat ik mezelf helemaal niet leuk vind, maar eigenlijk vind ik het toch vooral belangrijk dat iemand anders dat wel vindt. En zelfs als ze dat recht op de man af zeggen, neem ik dat niet altijd meteen voor waar aan. Of het nu gaat over mijn karakter, hoe ik eruit zie of over mijn kwaliteiten op werkvlak, ik twijfel er vaak aan of het goed genoeg is. Ik doe wel of ik heel zelfverzekerd ben, in de praktijk valt dat toch tegen.
Onzekerheid is zo’n afschuwelijk irritante demoon. Een groot groen monster. Een lelijke heks in de hoek van de kamer. Ik doe er dingen door waarvan ik weet dat ik ze niet moet doen. Het vraagt naar bevestiging die niet nodig is. Het wil alles onder controle hebben. En dingen loslaten, da’s ook al niet zo vanzelfsprekend.
En nu heb ik daar een enorm dure les door geleerd. Ik duw er mensen mee weg. Het stomme is dat ik weet dat ego, dat stemmetje in je hoofd, je van alles laat denken dat niet waar is. Maar ego is niet makkelijk te bedwingen. Toevallig, of nou ja, waarschijnlijk niet toevallig, staat er al een poosje een boek over in mijn kast. Met zo’n heerlijk dramatische titel: Alles wat ik eerder had willen weten over angst, zelfliefde en acceptatie. Ik heb het maar weer eens op mijn nachtkastje gelegd. En de Kerstman gevraagd om een grote portie zelfvertrouwen.