Column: Scheiβe in München

Ter afsluiting van de zomer had ik een mooi uitstapje in het verschiet. Ik ging met mijn zus drie dagen op pad voor, wat ons betreft, het concert van de eeuw. Adele in München. Ze trad er tien keer op; iedere avond voor 74.000 bezoekers. Een onvergetelijke ervaring. Helaas zat het niet alle dagen mee en was het ook gewoon even scheiβe in München.

Laat er nu net deze week nieuws zijn over het feit dat veel kinderen op school het toilet mijden. Omdat ze het er te vies vinden en te weinig privacy ervaren. Stel je voor dat iemand je hoort of ruikt. Bekend verhaal voor mijn dochter; die neemt haar dopperfles soms voor een kwart gevuld mee terug naar huis. Als je niet te veel drinkt, hoef je ook niet te vaak naar het toilet. Het heeft volgens mij geen uitleg nodig dat dit op de lange termijn niet erg gezond voor je is. Maar voor veel kinderen is het de praktijk.

Ik zag de discussie hierover in diverse actualiteitenprogramma’s voorbij komen. Men trok het breder: hebben volwassenen daar ook geen last van op het werk en op andere plaatsen? Want wie gaat er nou graag ongegeneerd een potje zitten kleien op een andere wc dan die van jezelf? Een tijdje terug bleek uit ander onderzoek dat veel mensen last hebben van poepangst. De experts proberen in de media het taboe te doorbreken en waarschuwen voor dit ongezonde gedrag. Maar wat heeft dat dan met een concert van Adele te maken? Dat ga ik je nu vertellen.

Mijn zus en ik hadden drie dagen en twee nachten uitgetrokken voor dit Duitse avontuur. Een reisdag, een concertdag en een terugreisdag. Aangezien we met de trein wilden, kostte het ons een slordige tien uur om bij het hotel te komen. Gelukkig liep dat allemaal voorspoedig, het hotel bleek prima, net als het ontbijt. Op de concertdag wilden we ook nog iets van München zien, dus als echte toeristen togen we met het OV richting de highlights van de stad. We kwamen langs prachtige gebouwen, kerken en pleintjes. Keken onze ogen uit in de Haribo winkel en verbaasden ons over de gangbaarheid van het drinken uit grote bierpullen in de Biergarten om half elf in de ochtend.

Omdat mijn rug even niet meer wilde en we trek kregen, ploften we neer in een oer-Duitse uitspanning waar dames in dirndels en heren in lederhosen ons bedienden. We waren behoorlijk toe aan twee grote cola, ossenhaas met salade en gegrilde aardappeltjes. Mijn zus toverde twee zakjes Remia mayonaise uit haar tas. Ha, dat hadden we goed voor elkaar! Maar al snel na het eten sloeg mijn goede stemming om. Plotseling kreeg ik enorme kramp in mijn darmen. Ik snelde naar het toilet (waarom die in München overal zo’n twee tot drie trappen onder de grond weggestopt worden, is me een raadsel) en wist dat net op tijd te bereiken.

Uit eerdere ervaringen wist ik, dat wordt een uitdaging het komende uur. Pilletjes tegen acute diarree werken niet direct. We moesten nog een stuk door de stad lopen en 20 minuten met de metro naar het hotel. Op de terugweg zouden we nog een kerk bekijken die eerder niet open was. Maar voor ik goed en wel door de kerkdeur was, bad ik al dat ze hier een toilet hadden. IJdele hoop, dus ik snelde naar het dichtstbijzijnde restaurant waar bij binnenkomst een trap direct richting toiletten leidde. Halleluja! (om even in de religieuze sfeer te blijven). Voor mijn kinderen, en een beetje voor mezelf, renden we daarna toch nog snel met een mandje door de Haribo winkel alsof we een minuut gratis winkelen hadden gewonnen.

Nog één hindernis te gaan: de metroreis richting het hotel. We stonden al op het perron te wachten toen ik het opnieuw Spaans benauwd kreeg. En dat is in dertig graden verre van relaxt. Ik rende naar buiten, vond het openbare toilet, diepte wat kleingeld op om door het poortje te komen en dook een van de hokjes in. Net op tijd. En mijn zus maar braaf achter me aan rennen en wachten. Gelukkig haalden we het zonder verdere problemen tot de hotelkamer en konden mijn darmen de komende uren bijkomen. De medicatie deed zijn werk. En toen ik eenmaal bij het concert had gecheckt waar de toiletten waren, kon ik echt ontspannen. Het was overigens de mooiste show die ik ooit gezien heb.

Terug naar het nieuwsbericht. Als je moet, dan moet je. En ik kan me bijna niks stressvollers bedenken dan het ophouden van je ontlasting, omdat je niet naar het toilet kan, wil of durft. Ik heb zwakke darmen en het kan zomaar mis gaan. Daarin ben ik vast niet de enige. Maar het blijft gewoon een gênant onderwerp. Het zou mooi zijn als we dit wat meer bespreekbaar konden maken en zowel kinderen als volwassenen zich niet hoeven te schamen voor hun toiletbezoek. Dat is een stuk gezonder. Maar bovenal hoop ik de volgende keer op iets meer onbezonnen Spaβ en wat minder Scheiβe in München. Tschüss!